De reizende dansdocent deel 1: Italië

Dansdocent Alessia Crema in haar geboorteland Italië.

YOUNG DANCE PROFESSIONAL | Dansdocent Alessia Crema groeide op in Italië. Ze genoot van de danslessen op de lokale dansschool in haar dorp, maar wilde meer! Door gebrek aan perspectief in haar thuisland ging ze op zoek naar inspiratie in andere landen, om uiteindelijk Docent Dans aan Codarts te studeren. Hoe kijkt ze terug op haar avonturen? Wat moet ze missen? En is haar droom najagen van een carrière als dansdocent het allemaal waard? Dat lees je in deze blog van ‘reizende dansdocent’ Alessia!

Toen Alessia Crema nog een kind was, vond ze het al ontzettend leuk om te bedenken dat er op gebied van dans, buiten haar eigen land, nog zoveel te ontdekken was. Haar avontuur als dansdocent begon in Italië en ging door naar onder andere Oostenrijk, Schotland, China, Kaapverdië en, last but not least, Nederland. In de blogserie “De reizende dansdocent” vertelt dansjuf Alessia over de fantastische landen die ze heeft mogen bezoeken, wat ze ervan heeft geleerd en wat ze meeneemt in haar dagelijks leven als dansdocent. In deze blog vertelt Alessia over haar geboorteland: Italië.

Italië

Italië is mijn thuis. Dat heb ik nog in geen ander land kunnen vinden. In Italië wonen mijn familie en mijn jeugdvrienden. Ik reis altijd terug naar mijn geboorteland als ik mijn batterijen op wil laden.

Italië is een fantastisch land. De mensen zijn open en empathisch. In het buitenland worden ze al gauw herkend door hun snelle handbewegingen en luide gesprekken. Dat herken ik ook elke keer aan mezelf als ik in Nederland in de trein of in een restaurant zit met Italiaanse vrienden. Je weet gewoon dat mensen om ons heen denken dat we iets raars aan het doen zijn. Heel grappig!

Ik ben heel dankbaar voor mijn Italiaanse wortels en ik zou ze nooit willen verliezen. Hier in Nederland heb ik nog steeds als mijn missie om iedereen eindelijk het woord ‘spaghetti’ goed te laten uitspreken en om te vermijden dat ketchup op de heilige pasta komt.

Dansplezier

Ik ben opgegroeid in een klein dorpje in de regio Emilia-Romagna, genaamd Rio Saliceto (niet te verwarren met Rio de Janeiro). In Rio Saliceto hebben we geen stranden, maar wel een spannende wedstrijd tussen welke ijssalon de beste is. In dit kleine dorpje ben ik altijd al bezig geweest met dans.

Mijn ouders en mijn zus hebben gedanst op amateur en semi-professioneel niveau en daardoor ben ik zelf ook in aanraking gekomen met deze fantastische wereld. Ik heb op kleine amateurscholen gedanst. Daar heb ik een hele goede technische basis gekregen als danser. Ik droomde al snel van een carrière als danser of dansdocent, maar in een klein dorpje zoals de mijne is dat helaas niet zo vanzelfsprekend. Ik heb bijvoorbeeld nooit de kans gehad om naar een professionele dansschool te gaan. Wie weet wat ik had kunnen bereiken als dat wel had gekund…

Vroeger vond ik het heel jammer dat ik niet de kans had om mezelf professioneel te scholen. Het voelde oneerlijk. Achteraf kijk ik er anders naar en ben ik zelfs blij dat ik nooit naar zo’n school heb kunnen gaan. Grote professionele scholen stonden er namelijk ook bekend om niet heel pedagogisch verantwoord met hun leerlingen om te gaan. Hoe ik dat weet? Ik heb voor een periode een ‘hele goede balletdocent’ gehad uit een grote school, maar die me elke dag huilend naar huis stuurde. Ze was heel gemeen en streng. Ze vertelde me achteraf dat ze zo streng was, omdat ze veel potentie in me zag. Maar haar benadering was voor mij echt niet de juiste.. Ze werd kort daarna ontslagen. Blijkbaar, was ik niet de enige met dit soort problemen.

Bij mij op de dansschool was het belangrijk dat de docenten de leerlingen goed behandelden en dat er geen ongezonde competitie was tussen de dansers. Twee dingen die ik nog steeds heel belangrijk vind!

Naar het ‘buitenland’

In Italië bestond er niet zoiets als een Docent Dans opleiding op hbo-niveau. Als ik daar was gebleven, had ik waarschijnlijk een weekend cursus moeten volgen waar je een certificaat krijgt als ‘dansdocent’. Tussen haakjes want dansdocent worden in een weekend? HA HA! Ik had dan daarnaast een kantoorbaan moeten nemen, want alleen van dansles geven kun je niet rondkomen in Italië. Tenminste, niet in een dorpje als Rio-Saliceto. Een opleiding volgen op een grote school, lukt vrijwel alleen maar als je daar zelf als kind al bent begonnen. In mijn geval was dat dus geen optie.

Na het behalen van mijn middelbare schooldiploma, heb ik eens goed nagedacht. Wilde ik dansles gaan geven als bijbaantje en talen gaan studeren? Wilde ik er alles aan doen om toch zo’n grote school binnen te komen? Of… moest ik het misschien eens mijn kansen in het buitenland gaan onderzoeken? Ik heb toen besloten om dat laatste te doen. Dat was een hele grote stap. Het is niet makkelijk om je eigen land, je familie en je vrienden te verlaten en naar het onbekende te gaan. Natuurlijk ben ik niet van Italië naar Alaska gegaan, maar voor een 19-jarig meisje was op reis gaan binnen Europa al heel spannend. Ik kende er niemand!

Ik had ervoor kunnen kiezen om te blijven en te vechten voor mijn beroep, maar ik voelde dat het tijd was om ervaringen in het buitenland te gaan verzamelen. Ik ben iemand die heel flexibel is en iemand die goed kan reageren op onverwachte situaties. Ik had mezelf ook in Italië uiteindelijk wel gered, maar als het gaat over gelukkig zijn, wil ik geen compromis hoeven doen.

Ik wilde en wil nog steeds leven op een plek waar ik gewaardeerd word als mens. Danser en dansdocent zijn hoort bij mijn identiteit. Ik wil dat mijn ambities serieus worden genomen. Ik wil ergens wonen waar ik niet een stomme vraag krijg als ‘Je bent danseres? Dus in de disco of op spitzen?’ of ‘Je geeft dansles? En wat doe je als eerste baan?’. Dat is waarom ik ervoor heb gekozen mijn dromen waar te maken in het buitenland.

Ik had nooit kunnen bedenken dat ik zes jaren later, hier in Nederland zou wonen, werkend als ondernemer voor verschillende dansscholen en nu ook als Redacteur Young Dance Professional voor Dansdocent.nu. Daar ben ik heel trots op! De stap die ik heb genomen om naar het buitenland te verhuizen, hoe spannend ook, was een van de beste beslissingen uit mijn leven!

Heimwee?

Ik ben niet de enige jonge Italiaan die haar kansen buiten de grenzen zoekt. In Italië is het fenomeen van je eigen land te verlaten zo gebruikelijk dat we er een uitdrukking ervoor hebben: ‘fughe di cervelli’ ofwel ‘ontsnapping van hersenen’. Heel veel jonge mensen met een hoog opleidingsniveau kiezen ervoor om het mooie Italië te verlaten. Op zoek naar een land met meer mogelijkheden als het aankomt op studeren en werken.

Elke keer dat ik terug ben in Italië en aan vrienden of familie vertel wat ik Nederland doe, krijg ik hetzelfde antwoord. “Oh che bello! Je woont in het buitenland? Wat leuk zeg. Niet terugkomen hoor!” Ik weet dat ze het beste met mij voor hebben, maar toch voel ik elke keer mijn hart breken. Het liefst zou ook bij mijn geliefden wonen in Italië en soms wil ik wel terug! Ik vind het moeilijk om te beseffen dat mijn eigen land, waar ik me thuis voel, niet de mogelijkheden aanbiedt (tenminste niet nu) om een succesvol leven in de danswereld te hebben.

Ik zou zo graag elk weekend mijn neefje en nichtje willen zien en elke dag naar mijn oma gaan om te lunchen, maar dat gaat helaas niet. Mijn super mooie land heeft de slechte maar ware reputatie van een plek die geen meritocratie heeft. Dat betekent dat je geen erkenning krijgt voor persoonlijke verdiensten. Met andere woorden: je wordt niet genoeg gewaardeerd voor wat je kan en doet. Als je niet de juiste mensen kent, of genoeg geld hebt, is het heel moeilijk om hogerop te komen (ook al heb je de vaardigheden en de ervaring). Dat maakt het heel vervelend om als jonge danser en dansdocent aan de slag te gaan in Italië.

Hier in Nederland heb ik wel gevonden wat voor mij op dit moment perfect is. Ik heb het gevoel dat de kunstsector veel meer wordt gewaardeerd in de maatschappij. Hier kan ik mijn dromen volgen zonder elke dag te moeten vechten, omdat ik niet genoeg betaald wordt of omdat ik geen ondersteuning krijg van de regering. Mijn keuze kan altijd veranderen en wie weet ga ik ooit terug naar Italië en open ik daar mijn eigen dansschool. Of misschien ga ik nog wel naar een ander land om nog een taal te leren. In ieder geval is Nederland een fijne plek voor mij om te wonen en te werken. Het is goed zo, voor nu.

Leerpunten en lichtpuntjes

Wat heeft Italië mij geleerd? Twijfel niet, ga je dromen achterna! Geef niet op. Het maakt niet uit hoe oud je bent of wat voor baan je hebt. We wonen op een geweldige planeet en alles wat je nodig hebt kan je ergens vinden - met een beetje (veel) moed!

Het leuke aan dat ik zoveel ervaring heb kunnen verzamelen in het buitenland is dat ik nu, elke keer als ik terugkom, een grote koffer vol met materiaal en inspiratie heb die ik met andere Italiaanse dansdocenten en leerlingen kan delen. Daardoor heb ik de kans om iets terug te geven aan mijn thuis. Zo kan ik mijn steentje bijdragen om de situatie in Italië te verbeteren.

Wat heb ik dan geleerd dat in Italië niet kon? Bijvoorbeeld de moderne dansstijlen van Cunningham en Graham, tap en improvisatie (de eerste keer dat ik zoiets deed was het op DE dag van de auditie!). Ik heb ook verder de kans gehad op mijn methodiek te reflecteren, in mijn eentje of met mijn klasgenoten. Ik ga nooit meer de lange reflecties en stageverslagen vergeten die ik heb moeten schrijven… Mamma mia! Dat was allemaal heel zwaar tijdens mijn studie, maar nu dat ik afgestudeerd ben, merk ik dat het echt nodig was om mij tot de docent te vormen die ik nu ben. Dat alles kan je niet tijdens een workshop in een weekend doen. Je hebt tijd ervoor nodig en natuurlijk de juiste school die genoeg financiering krijgt om dit allemaal te kunnen bieden.

Raak ik mijn Italiaanse wortels dan niet kwijt als ik de meeste maanden van het jaar in het buitenland zit? Soms vergeet ik even mijn eigen taal of weet ik beter wat er op het Nederlandse nieuws staat dan in het Italiaanse…. maar Mamma Italia blijft altijd bij mij. Mijn land komt terug in mijn muziekkeuze, in het warme en empathische contact met mijn leerlingen en in het materiaal dat ik kies als ik lesgeef. Ik ben ver weg van mijn thuis, maar toch is mijn land altijd dichtbij.

Ben je benieuwd naar de andere landen waar ik ben geweest en wat heb ik allemaal gedaan en geleerd? Dat lees je in het volgende deel van ‘de reisende dansdocent’. In de tussentijd ga ik even een lekkere lasagna bakken en nee… daar heb je geen ketchup voor nodig!

YOUNG DANCE PROFESSIONAL

Hoera! Je bent afgestudeerd als dansdocent. En nu? In de rubriek ‘Young Dance Professional’ lees je alles over de perikelen van een jonge dansdocent. Wat komt ze tegen in het werkveld? Is ze daarop voorbereid door de opleiding? Wat zijn de successen? En de uitdagingen? Onze redacteur deelt haar ervaringen en nodigt je uit om mee te denken en je eigen ervaringen te delen. Je staat er niet alleen voor!