OP DE DANSACADEMIE | Hoeveel heb jij er voor over om danseres te worden? Zou jij werken voor een choreograaf met een discutabele reputatie? En zou je het dan zelfs nog doen voor een bedrag ver onder het minimumloon? Zou je het doen als je zes dagen in de week moest repeteren en inwonend was bij de choreograaf? De danseres in dit verhaal waagde de sprong en haar familie en vrienden vonden het niet eens zo’n rare situatie. Dat het eigenlijk een bizarre tijd was, besefte ze pas jaren later.

Voor deze rubriek leent Simone Narraina haar pen en haar stem aan andere dansers. De verhalen zijn geanonimiseerd om de privacy van zowel de verteller als de personages zoveel mogelijk te waarborgen.

We zijn al een paar weken bezig met repeteren. Zoals elke dag stap ik de studio binnen, een oude zaal die ruikt naar stof en schimmel. Naar het vinyl van de vloer en een vage zweetlucht. De andere twee dansers, Marilou en Tim, zijn er al. Ze liggen ontspannen op de vloer en doen hun opwarming. Ze zijn veel ouder dan ik, zo rond de 35. Ze hebben gedanst bij prestigieuze gezelschappen en zijn sterk klassiek geschoold. Ik kijk enorm naar ze op. Ik ben 19 en nog maar net afgestudeerd van een hbo-dansopleiding. Een jonkie, noemen ze me hier. Wat ook wel klopt… denk ik?

Het is 2009 en de economische crisis zorgt voor hevige bezuinigingen in de cultuursector. Dat ik überhaupt werk heb is een wonder. En de manier waarop! De choreograaf voor wie ik nu werk zag me in een voorstelling van school en wilde daarna met me werken. Ik hoefde dus geeneens auditie te doen. Nee… Ik werd uitgekozen!

Ik wil hier zijn, in deze muffe zaal net over de grens van Nederland. Ik heb werk! Als danseres! Zelfs als dat is in dít gezelschap, waar ik eigenlijk geen aansluiting heb met de andere dansers of de choreograaf. Ik heb niet het idee dat ik iets anders met mijn leven kan doen dan danseres zijn. Vanaf mijn 9e krijg ik al academisch dansonderwijs en mijn middelbare school was verweven met mijn dansopleiding. Ik heb nooit gedacht aan een andere carrière dan deze. Het lijkt het enige te zijn wat ik kan.

De choreograaf en zijn vrouw arriveren vandaag later dan gebruikelijk in de zaal. Het gezicht van de choreograaf is verwrongen in een grimas en hij loopt met harde passen de zaal in. Zijn vrouw lijkt flinterdun te zijn geworden, alsof ze er niet meer is. Stilletjes installeert zij zich op het bankje tegen de spiegel. Er is een grote afstand voelbaar tussen hen. Er wordt niet gesproken maar hun lichamen dragen een geforceerdheid en een spanning. Ik denk dat ze weer een heftige discussie gehad hebben. Dat belooft wat voor vandaag…

…

Wil je verder lezen? Log dan in om toegang te krijgen tot de rest van dit verhaal.

OP DE DANSACADEMIE

Hoe heb jij jouw tijd op de dansacademie ervaren? Voor vele studenten is dit niet enkel een mooie tijd. Soms komt pas jaren later het besef dat bepaalde ervaringen traumatisch waren. Om deze persoonlijke en kwetsbare verhalen te kunnen vertellen, leent Simone Narraina haar pen en haar stem aan andere dansers en docenten. Zo wil Dansdocent.nu bijdragen aan de groeiende aandacht voor het fysieke, mentale én emotionele welzijn van dansers en studenten op dansopleidingen.

Wil jij ook jouw verhaal over de dansacademie delen en laten vertellen door Simone? Neem dan contact met ons op!