Het werkveld: Rijtjeshuizen en Tjoeries

YOUNG DANCE PROFESSIONAL | Als dansdocent reist redacteur Rimke Saan van boerendorp Terborg naar culturele mengelmoes Rotterdam. Van het bruisende Amsterdam Centrum naar het vredige Elst. Altijd als dezelfde docent, die hetzelfde wil overbrengen: dans. Maar die leerlingen… die zijn niet hetzelfde! Hoe speelt zij hierop in? En hoe voorkomt zij dat ze zich als volwassene geïntimideerd voelt door een stel brutale meiden van 11 jaar? Dat lees je in deze blog!

Rijtjeshuizen

“Een rijtjeshuis? Daar geloof ik helemaal niets van!” zegt de lerares tegen haar leerling. “Echt hoor juffrouw! In Amsterdam was het. Toen ik nog klein was, woonden we daar in een rijtjeshuis.” De leerkracht kijkt het meisje verbaasd aan. “Het was zó klein”, vertelt ze verder. “Echt afschuwelijk.” Omringende klasgenootjes knikken instemmend terwijl ze de gymzaal inlopen.

Een basisschool in een villawijk vlakbij Zandvoort. Bijna 9 uur. Ik sta in de gymzaal te testen of mijn JBL box al is verbonden met mijn telefoon. De leerlingen van groep 7 komen binnengerend. Yoga-ballen in alle kleuren worden uit de kasten getrokken. Ze stuiteren door de zaal. Een stuk of vijf kinderen zitten bovenin het klimrek. De rest speelt tikkertje tussen de yoga-ballen in.

Oorverdovend getrommel. Mijn speakerbox doet het, muziek schalt door de gymzaal. Een paar blikken gaan mijn kant op. Dan gaan ze gauw door met hun bezigheden. Ik doe snel, met rode wangen, het volume zachter. Een beetje verslagen door de situatie loop ik richting de leerkracht die in gesprek is met een aantal meisjes uit de klas. Ik adem diep in om haar te vragen of ze de klas tot orde kan roepen. Ik wil haar aanspreken, maar ze is net in gesprek. Over rijtjeshuizen. Ik heb geen idee hoe ik haar zal aanspreken. Zal ik haar gewoon aan tikken? Gelukkig vangt ze mijn aanwezigheid achter zich op. “Jij moet Rimke zijn!” zegt ze om zich heen kijkend. “Zal ik ze even bij elkaar roepen?”

Als meisje, opgegroeid in een rijtjeshuis, voel ik mij behoorlijk ongemakkelijk. Alsof ik er nu al niet bij hoor. ‘Wat als deze leerlingen mij als dansdocent helemaal niet serieus kunnen nemen?’ vraag ik mij af. Ik probeer mijn innerlijke angsten aan de kant te schuiven en zelfverzekerd de les te openen: “Vandaag ga ik jullie een hele toffe dans leren. Ga maar staan, dan beginnen we.” Het aanleren van de dans gaat redelijk goed. De leerlingen hebben veel ritmegevoel en pakken de passen snel op. Totdat er een nieuw stuk van de dans komt, waar ik het ritme aangeef terwijl we de passen uitvoeren. “Tumtumtum en tumtumtum en padipadipadipa!!!” Ik zing uit volle borst om ervoor te zorgen dat iedereen het ritme begrijpt. Een aantal leerlingen komen niet meer bij van het lachen.

…

Wil je verder lezen? Log dan in om toegang te krijgen tot de rest van dit artikel!

Inloggen

Lid worden

Young Dance Professional

Hoera! Je bent afgestudeerd als dansdocent. En nu? In de rubriek ‘Young Dance Professional’ lees je alles over de perikelen van een jonge dansdocent. Wat komt ze tegen in het werkveld? Is ze daarop voorbereid door de opleiding? Wat zijn de successen? En de uitdagingen? Onze redacteur deelt haar ervaringen en nodigt je uit om mee te denken en je eigen ervaringen te delen. Je staat er niet alleen voor!