Van een wortel kan je geen aardappel maken. Inzichten van een breakdocent en moestuinder

WERKPLEZIER & DIDACTIEK | Cedric van Eesbeeck is een breaker uit Vlaanderen. In 2012 kreeg hij ineens als taak zelf danslessen te gaan geven. Zonder rolmodellen in de scene ging dat met vallen en opstaan. De inzichten die hij vergaarde over het ontwikkelen van talent kwamen overeen met wat hij observeerde in zijn moestuin. Net zoals een plant enkel water en licht nodig heeft, hanteert hij in zijn lessen slechts twee basisregels. Benieuwd welke dit zijn? Lees dan zijn verhaal!

Wat docenten in hun tuin kunnen vinden

Het is woensdagvoormiddag, midden oktober. Vergezeld van twee kippen die vrij rondscharrelen en een spelende kat en hond vind ik mezelf te midden van een omgewoelde lap grond, doorspekt met resten onkruid en enkele verloren wortelgewassen. Een vrije dag te midden van een week PC-arbeid, de training van gisteren nog in de benen. In het vooruitzicht: acht uren lesgeven in het weekend en hopelijk een weerzien met de tuin op zondag.

In de rust en kalmte waaruit rond mijn voeten aardappelen en wortelen groeien vind ik veel raakvlakken met het proces van lesgeven. Het groeien en ontwikkelen van gewassen lijkt verbazingwekkend veel gemeen te hebben met de ontwikkeling van mensen. Een leerling leert namelijk niet iets omdat jij het wilt, maar omdat het onder de juiste omstandigheden les kan volgen en zichzelf kan ontwikkelen. Een zaadje heeft enkel water en zonlicht nodig (oké, en mest) om te groeien en vrucht te gaan dragen. Een moeizaam proces voor de plant en leerling, maar een die slechts een nederige bijdrage van mij verlangt.

Zowel het tuinieren als het lesgeven heb ik zelf ontdekt, en dat was met vallen en opstaan. Het geluk met de moestuin was het totale gebrek aan druk om te presteren. De oogst kon mislukken, het onkruid kon woekeren en de dieren konden de planten verwoesten, ik zou er niet van wakker gelegen hebben. Als beginnende docent zette ik mezelf daarentegen veel meer onder druk.

Groene vingers zijn niet aangeboren

Mijn hobbelige verhaal begint in 2007 in Leuven. Bij Dance Action gaven destijds Thomas ‘Hippo’ Lopez en Stijn ‘Zino’ Baets de lessen break. Een uitnodiging van mijn neef en beste vriend Jim ‘Wampa’ Goossens was de trigger die mij in de danszaal bracht. Het was het zoveelste begin van een nieuwe hobby en dit ging gepaard met de gebruikelijke angsten, paniekaanvallen en sociale beperkingen. Break was echter een uitstekende voedingsbodem voor mijn eigen ontwikkeling. Te veel energie werd gevierd, creativiteit aangemoedigd en uniek zijn was het doel.

Al snel volgden er extra lessen, volgden we de crewtrainingen van onze leermeesters en namen we met onze crew Floorwax deel aan de Leuvense battles. Dit duurde tot ruwweg 2012, toen Hippo en Zino besloten hun leven een andere wending te geven en onze lesgevers wegvielen. Als twee ongeschoolde tuinmannen bij een overwoekerde lap grond stonden Wampa en ik plots zelf vooraan in de danszaal. Ineens kregen we betaald om aanwezig te zijn en was het aan ons om de dansles tot leven te wekken. Waar moesten we beginnen? Hoe gingen we deze groep leerlingen tot bloei brengen?

…

Wil je verder lezen? Log dan in om toegang te krijgen tot de rest van dit artikel!

Inloggen

Lid worden

WERKPLEZIER & DIDACTIEK

Over één ding zijn dansdocenten het allemaal eens: wat een uitdagend en veelzijdig beroep hebben wij! Door middel van dans kunnen wij leerlingen begeleiden in hun algemene leerproces. Aan de hand van verschillende didactische werkwijzen leren we ze elke keer dat stapje meer. En dat geeft ons voldoening. Als dansdocent sta je er echter ook vaak alleen voor. Het is vaak creatief zoeken naar oplossingen voor de problemen waar je tegenaan loopt. Hoe bereid je je schooljaar voor? Hoe ga je te werk binnen verschillende contexten? Hoe gaan we de eindvoorstelling vormgeven? Maar vooral… Hoe behoud ik plezier in mijn beroep? Dat en meer lees je in de rubriek ‘Werkplezier & Didactiek’!

Lees ook...