OP DE DANSACADEMIE | Dansacademies die zich anders profileren dan wat ze bieden… Het komt helaas voor. De student in dit verhaal vraagt zich af hoe integer de marketingcampagne van haar opleiding is geweest. Het leek een gouden match, maar in de praktijk worden maar weinig van de beloftes die ze op de website las omgezet in daden. Ze ervaart geen ruimte voor haar leerstijl en interesses, en haar initiatieven worden niet gesteund. Staat deze school wel echt voor haar studenten klaar?

Voor deze rubriek leent Simone Narraina haar pen en haar stem aan andere dansers. De verhalen zijn geanonimiseerd om de privacy van zowel de verteller als de personages zoveel mogelijk te waarborgen.

Ik staar naar het beoordelingsformulier in mijn handen, waarop met krullerige blauwe letters geschreven staat: “Je bent te kritisch”. Ik voel ergernis en boosheid in me opborrelen, waardoor het voelt alsof er om mijn hoofd een strakke band gewikkeld wordt. De spieren in mijn armen en handen verstarren, waardoor het papier kreukels krijgt.

Het is niet de eerste keer dat ik me niet kan vinden in de ‘feedback’ van de docent, maar de strijd om verheldering te vragen begin ik ook op te geven. Zucht. Zolang ik dit vak maar haal, dan kan ik die ook weer afstrepen van mijn lijstje. Bijna afgestudeerd… Dat ik daar zo naar kan verlangen, had ik nooit verwacht toen ik aan de opleiding begon. Maar mijn energie is op.

Te kritisch?! Oké, het klopt dat ik me niet zo goed kan vinden in het vak dansimprovisatie. Ik ben meer van de technische dans: klassiek ballet, jazz, dat soort dingen. Alles waar je een logica in kunt vinden. Voor mij zijn de improvisatie-opdrachten gewoon niet concreet genoeg. Ik snap ook niet zo goed waar ze toe moeten leiden. Maar dat ik daar vragen over stel, is blijkbaar niet de bedoeling…

Ik dacht dat deze opleiding studenten wilde die voor zichzelf kunnen nadenken. Waarom zeggen ze het één, maar doen ze het ander?

Waarom profileert deze dansacademie zich met een allround aanbod, maar krijg ik niet een breed aanbod van dansstijlen? Waarom zeggen ze dat je wordt opgeleid tot docent, danser én choreograaf, maar leer je vrijwel niets over zelf choreo’s maken? En waarom kun je alleen stage lopen als dansdocent?

Ik voel me als student helemaal niet gehoord in mijn behoeften van wat het werkveld werkelijk van ons vraagt. En ik ben niet de enige! Zo verlangen ook mijn medestudenten naar docenten die direct uit het werkveld komen, omdat die ons de kneepjes van het ondernemerschap kunnen bijbrengen. Ik wil les krijgen van verschillende docenten en choreografen die nu actueel zijn en niet vier jaar lang van dezelfde docenten ballet, jazz en modern les krijgen. Nota bene van docenten die al meer dan tien jaar fulltime voor deze academie werken. Ik wil groeien en allround worden, want ik zie dat de dansers die het nu maken dát kunnen.

Ik hoor mezelf weer in mijn hoofd tekeer gaan. Een bekende gedachtegang waar ik eigenlijk moe van ben. Zuchtend stop ik het beoordelingsformulier in mijn rugzak om het pas ’s avonds, verfrommeld en wel, er weer uit te halen.

Na een lange dag vol training plof ik neer op bed in mijn kleine studentenkamer. Met mijn telefoon in mijn hand open ik YouTube. Mijn feed staat vol met filmpjes van gezelschappen met technische dansers: Alvin Ailey, The Royal Ballet, Isabelle Beernaert. Ook de commerciële stijlen staan in mijn suggesties: videoclips door Parris Goebel en Brian Friedman, verschillende choreo’s van feminine heels door Marissa Heart en inspirerende shows uit LA die ik nog aan het kijken was. En mijn lieveling scène van de musical The Lion King. Ik kijk er super erg naar uit om die live te gaan zien!

In maart gaan we met de klas naar Londen. Telkens wanneer ik daar aan denk, zie ik mezelf in zo’n rode telefooncel poseren terwijl er een dubbeldekker langsrijdt. Zoals de scène in Friends, wanneer Joey niet kan stoppen met zeggen: London baby!

Het is een reis die alle vierdejaars mogen maken en het is het hoogtepunt van de opleiding. Ik weet al precies welke voorstellingen ik wil zien, welke lessen ik wil volgen en natuurlijk ook welke toeristische hotspots ik wil bezoeken. Ik klik de app van Google Maps open en begin virtueel te wandelen door West End. Dat doe ik wel vaker. Dagdromend stel ik me voor hoe ik daar in de theaters zal zitten en de glitters van dichtbij op de kostuums kan zien zitten. Ik stel me voor hoe de danszalen eruit zullen zien, hoe de vloer voelt onder mijn voeten en welke geur er hangt in de oude gebouwen.

Na een avondje scrollen en dromen door Londen knip ik mijn nachtlampje uit. Wat heb ik daar zin in!

• • • • •

Maar een paar maanden later heeft Engeland zijn grenzen dicht gedaan. Door de coronacrisis reist er niemand in en uit. Dus ook de reis naar Londen wordt afgeblazen.

Ik zit op de trappen voor de academie wanneer ik het mailtje binnen krijgt dat de reis officieel is afgelast. De wind waait door mijn haren terwijl ik een steek van binnen voel. Weer beperkt worden in mijn vrijheid. Geen London Baby! Geen glitters van dichtbij. Geen rode telefooncel of dubbeldekkers op de drukke straten.

"Hee heb je het ook gelezen?” Rosa komt op een drafje de trappen afgelopen. Haar wangen zien rood van opwinding. “Ik ben er zo gefrustreerd over! Heel deze pandemie! We kunnen niets meer! En in wat voor werkveld komen wij straks terecht? Komt dit ooit wel goed?”

Rosa’s vragenstroom is gericht op niemand in het bijzonder. Gefrustreerd ploft ze naast me neer op de trap en haalt een proteïne reep tevoorschijn waar ze haar tanden in zet. “Ik bedoel, dit kan toch zo niet langer?”, zegt ze met volle mond. “We kunnen toch niet een heel leven lang binnen gaan zitten, en stoppen met trainen? Wat moeten we zonder theater? Zonder dans? Zonder fucking live muziek?”

Ik kijk haar zijdelings aan. “Of….!!”, begin ik mijn zin. Rosa draait haar gezicht naar me toe en trekt haar wenkbrauwen omhoog. “Wat?” snauwt ze haast. “OF…”, zeg ik enthousiast, “We halen Londen naar Nederland! Alles gebeurt toch al online, waarom kunnen we de docenten uit Londen dan niet les laten geven, online, hier op de academie? Ze hebben hier alle faciliteiten om het mogelijk te maken. Dat moet toch makkelijk lukken?”

Enthousiast beginnen we samen met het maken van plannen. We stellen een lijst op met alle dingen waarbij we hopen dat de school ons kan helpen: een danszaal die we de hele week kunnen gebruiken, een beamer voor het projecteren van de dansles. Misschien willen ze ook meehelpen om contact te leggen met verschillende docenten in het buitenland? Zo’n academie heeft vast goede connecties. En ze gunnen het hun studenten vast om een hoogtepunt te beleven in hun studiejaren in de pandemie als student. Dat moet toch wel!

• • • • •

Een week later zitten we weer op dezelfde trap. Maar in plaats van plannen te maken, zitten we beiden verslagen op het koude staal. De school reageerde in eerste instantie enthousiast, maar besloot later toch om niet de faciliteiten te bieden voor ons online Londen avontuur. Het was tenslotte niet onderdeel van het core curriculum.

Hoe kan een opleiding zo voorbij gaan aan de wensen van haar studenten? In een benarde pandemie waar de kunsten enorm worden geraakt? Mag je er dan niet vanuit gaan dat het docententeam een lans voor haar studenten breekt? Ze stimuleert in hun ontwikkeling waar mogelijk? En studenten die initiatief nemen beloont? Neemt de opleiding haar studenten wel serieus? Is het nog een meerwaarde om een academische opleiding te doen?

Dansers hebben meer dan ooit informatie voorhanden om autodidact professioneel danser te worden. Dansers die het al gemaakt hebben in het werkveld richten hun eigen opleidingen op, door middel van online coaching programma’s. Daar leren hun volgelingen die dingen waar op de academies geen aandacht aan wordt besteed. Ondernemerschap, onderhandelen, prijs bepalen, eigen doelen bepalen, auditietraining. Rechtstreeks vanuit het werkveld.

Zittend op de trap buiten in de kou, overheerst een gevoel van teleurstelling. Ik vraag me af of deze opleiding eigenlijk de juiste keuze is geweest voor mijn toekomst in de danswereld. Toen ik eraan begon stelde ik me voor dat er op een dansacademie alle vrije ruimte was om me te ontwikkelen. Dat mijn ambities alleen maar zou worden toegejuicht en aangemoedigd. In plaats daarvan voel ik me niet serieus genomen als toekomstige danser en begint de opleiding steeds meer als een beklemming te voelen, met verplichte vakken en de grote studielast.

Zo aan het einde van mijn studie vraag ik me af: zou ik me zonder deze academische opleiding niet veel verder hebben kunnen ontwikkelen? En zal me dat alsnog lukken, na mijn afstuderen?

OP DE DANSACADEMIE

Hoe heb jij jouw tijd op de dansacademie ervaren? Voor vele studenten is dit niet enkel een mooie tijd. Soms komt pas jaren later het besef dat bepaalde ervaringen traumatisch waren. Om deze persoonlijke en kwetsbare verhalen te kunnen vertellen, leent Simone Narraina haar pen en haar stem aan andere dansers en docenten. Zo wil Dansers.nu bijdragen aan de groeiende aandacht voor het fysieke, mentale én emotionele welzijn van dansers en studenten op dansopleidingen.

Wil jij ook jouw verhaal over de dansacademie delen en laten vertellen door Simone? Neem dan contact met ons op!

Lees of luister ook...