OP DE DANSACADEMIE | “Gezocht! Danseres voor photoshoot. TFP basis. Ik wil mijn portfolio uitbreiden.” Je hebt een dergelijke oproep vast wel eens gezien. Als dansstudent sta je waarschijnlijk te springen om gratis beeldmateriaal, maar helaas werken niet alle fotografen even zuiver. Onze tip: zorg dat je de fotograaf écht vertrouwt en als iets niet goed voelt, doe het dan niet. Die les leerde Therèse (pseudoniem) nadat ze op de uitnodiging van een fotograaf was ingegaan. Gelukkig liep het met een giechel af, maar obscuur was het wel.

Voor deze rubriek leent Simone Narraina haar pen en haar stem aan andere dansers. De verhalen zijn geanonimiseerd om de privacy van zowel de verteller als de personages zoveel mogelijk te waarborgen.

De klikken en de flitsen wisselen elkaar snel af. Onzeker sta ik voor de camera en probeer wat poses uit. Ik voel me plotseling heel erg kwetsbaar in mijn blote benen, korte short en grote wijde blouse. Alle poses die ik thuis heb geprobeerd mislukken voor de lens van de fotograaf, een kalende korte man die altijd nors uit zijn ogen kijkt.

Eigenlijk voel ik me helemaal niet op mijn gemak in deze thuisstudio. Het ruikt hier naar kattenpis en het is duidelijk dat hier iemand woont die niet gelukkig is. Overal liggen stapeltjes troep en het huis mist een gezellige inrichting. Er zijn geen planten, geen schilderijen, geen kleur.

Mijn vriendin Chris mocht gelukkig mee. “Liever geen jongens, want het is hier te laag voor lift-werk”, had de fotograaf gezegd. Maar nu ik hier zo ongemakkelijk in zijn thuisstudio sta, vraag ik me af of dat niet gewoon een smoes was. Chris kijkt met de fotograaf mee op de camera en ik zie aan haar houding dat ze er klaar mee is. Ze seint met haar ogen naar me: can we talk in private?

“Laten we even van outfit wisselen”, stelt Chris voor. Zichtbaar gegeneerd zegt de fotograaf dat hij dan de badkamer wilt opruimen voor ons. Hij laat ons even alleen terwijl hij de wc gaat poetsen. Als we met z’n tweeën zijn, kijkt Chris me dringend aan. Ze fluistert met haar Amerikaanse accent: “Okay, ik ga zo zeggen dat ik de trein moet halen en dat we moeten gaan. We doen nog een paar foto’s voor de beleefdheid, and that’s it.” Ik knik. Dit was niet zo’n goed idee.

De fotograaf doet in principe niks fout. Hij raakt ons niet aan en stelt geen rare dingen voor. Het riekt alleen van alle kanten naar onprofessionaliteit. En Chris heeft het allemaal veel sneller door dan ik, want zij is al begonnen met modellenwerk naast haar werk als danseres. Ze heeft een perfect wit gebit en een kledingstijl die je zo in New York City zou kunnen aantreffen. Ze werd een keer op de foto gezet in het Vondelpark in Amsterdam door een ‘upcoming’ fotograaf en daar heeft ze nu nog steeds contact mee. Dit soort dingen overkomen haar dus. Ze valt op. Ze past erin. Ze straalt en wordt spontaan gecast.

Ik, daarentegen, kom uit een simpel dorpje in Nederland, zo eentje waar je 40 minuten moet fietsen naar de dichtstbijzijnde stad. En dat stadje heeft maar een handjevol cafés, met altijd dezelfde mensen. Ik koop mijn kleding gewoon bij de H&M en kies het niet op stijl maar op comfort. Bovendien moet ik voor de dansopleiding toch vijf dagen in de week in danskleding rondlopen, dus waarom zou ik ooit nog een spijkerbroek kopen? Kleine kans dus, dat ik spontaan ontdekt wordt op straat door een fabulous fotograaf.

De fotograaf is klaar met de badkamer en wijst ons de weg. “De andere deuren niet ingaan alsjeblieft”, voegt hij er nog aan toe. Ik draai mijn hoofd naar Chris en maak mijn ogen groot. Ook zij kijkt me weifelend aan: wat zou hij daar in godsnaam verbergen? Als we aan het omkleden zijn in de krappe badkamer zegt ze: “Dit is dus precies waar iedereen voor waarschuwt, hij heeft niet eens een diploma, of de fotovakschool gedaan!” Ik voelde me al ongemakkelijk, maar nu voel ik me ook nog eens onnozel over het besluit op de uitnodiging van de fotograaf in te gaan.

Soms heb ik dingen gewoon niet zo door, tot iemand als Chris me er op wijst. Bijvoorbeeld: ik ben altijd aardig tegen iedereen, ook jongens waar niet zo vaak mee gepraat wordt door andere meisjes. En voordat ik het weet ligt er dan een liefdesverklaring en een roos in mijn brievenbus van een puisterige tiener, terwijl Chris achterop de motor zit bij een sexy gespierde muzikant. Ook hielp ik ooit een mevrouw aan benzinegeld, omdat ze haar portemonnee was ‘vergeten’, maar echt naar haar moeder moest in het ziekenhuis. Ik besefte pas later dat ze me gewoon had opgelicht om aan twintig euro te komen.

Terug naar de kattenpis-badkamer van deze on-professional. Louche fotografen heb je overal in de danswereld. Je vindt ze in grote getalen op Facebookpagina’s, waar ze allemaal werken op TFP basis. Het staat voor Time For Print. Oftewel, ze betalen hun modellen niet, maar die krijgen dan wel gratis foto’s. Ze willen ook allemaal dezelfde soort saaie shoot: technisch geschoolde dansers in een contrasterende omgeving: oude fabriekshallen of op een drukke straat in de stad. Als de teerheid van ‘de bloem’ maar overkomt. Blegh!

Op het prikbord op school circuleert er altijd wel een verloren oproep en alle studenten kennen wel een fotograaf die ‘wel oké is’ om mee te werken. Wat betekent: het is misschien een beetje een engerd, maar er gebeurt niks en dan heb je gratis foto’s voor je portfolio. Deze fotograaf is ook zo’n geval. Hij sprak me aan in het café waar ik in het weekend werk. Hij is een bekende gast en oké, wel een beetje een rare. Maar hij wilde me op de foto zetten omdat ik danseres was en eigenlijk voelde ik me wel vereerd. Dus mijn gedachten waren: ‘t is misschien wel een beetje een engerd, maar dat zijn ze allemaal eigenlijk wel. Bovendien mocht ik een vriendin meenemen, dus wat kan er gebeuren?

Wat er gebeurt is dat ik nu wankel met mijn danshakken (outfit nummer 2) op het witte papier sta dat als achtergrond dient. Alhoewel er al vieze voetafdrukken op staan, werd ik nadrukkelijk gewaarschuwd dat ik er geen gaten in moest maken. Ik probeer ontspannen te kijken, of natuurlijk te lachen, maar ik voel me ontzettend nep. Terwijl de camera klikt begin ik me af te vragen wat er eigenlijk gebeurt als wij straks weg zijn. Wat gaat hij eigenlijk met de foto’s doen? Wat is zijn werkelijke intentie? En wat als hij vaker wil samenwerken… Hoe zeg ik dan nee?

“Alright so…”, begint Chris te praten. Ze vertelt de smoes van de trein en dat we écht moeten gaan. Al pratend pakt Chris haar tas. “So thank you very much for this opportunity and you have our e-mail…” Ik sta daar nog een beetje te aarzelen op dat vieze witte papier, tot Chris heftig met haar ogen seint dat ik onmiddellijk óók mijn tas moet pakken. Ik schrik op en kom in beweging. “Ja, uhm, bedankt hè, maar uhm… we moeten nu echt gaan, doei!” Chris opent de voordeur en terwijl we ons heel gauw uit de voeten maken fluistert ze: “Oh my god, oh my god, oh my god…”

Als we buiten gehoorafstand zijn op het einde van de straat, gieren we het uit van het lachen. Chris doet haar Amerikaanse Oh My God nu heel luid en zegt dan: “Thereeeeeeeeese, girl, what were you thinking sweetie? Dit was echt een creep eerste klas!” Ik hinnik van het lachen en het ongemak en roep uit: “Jaaaa, weet ík veel! Gratis foto’s. Of zoiets!” Chris geeft me een dikke knuffel en zegt dan: “Sweetie, I love you for your innocence”.

Schaapachtig neem ik haar knuffel in ontvangst. Gelukkig is Chris met mij meegegaan. Wie moet me anders leren over potentiële gevaren in de danswereld en me redden als ik het zelf niet door heb?

OP DE DANSACADEMIE

Hoe heb jij jouw tijd op de dansacademie ervaren? Voor vele studenten is dit niet enkel een mooie tijd. Soms komt pas jaren later het besef dat bepaalde ervaringen traumatisch waren. Om deze persoonlijke en kwetsbare verhalen te kunnen vertellen, leent Simone Narraina haar pen en haar stem aan andere dansers en docenten. Zo wil Dansdocent.nu bijdragen aan de groeiende aandacht voor het fysieke, mentale én emotionele welzijn van dansers en studenten op dansopleidingen.

Wil jij ook jouw verhaal over de dansacademie delen en laten vertellen door Simone? Neem dan contact met ons op!

Een ongemakkelijke photoshoot

OP DE DANSACADEMIE